گروه فرهنگی «سراج24»- مرتضی اسماعیل دوست: پانزدهمین دوره جایزه کتاب سال شهید حبیب غنی‌پور در حالی امشب در مسجد قدیمی جوادالائمه(ع) برگزار می شود که جدا از ماهیت چند ساله این جایزه مردمی، روح و شکل متفاوت این جایزه برای دیگر جشنواره ها و نزد بسیاری از متولیان امر در کشور می تواند به عنوان الگویی شایسته قلمداد شود.
به عنوان شخصی که از سال های دور جزئی از داستان نویسان شرکت کننده در شب های دوشنبه مسجد بودم و از نزدیک با روح خالصانه این محیط آشنایی دارم، باید عنوان کنم که جایزه ای مزین به نام داستان نویس بسیجی و شهیدی گرانقدر چون حبیب غنی پور سرمشق بسیاری از جشنواره های خوش آب و رنگ اما تهی مانده از درک معنویت است که معمولا شرکت کنندگان و برگزار کنندگان در آن نوع جشنواره ها به انگاره حضور در جشنی دورهمی به گرد هم می آیند و انواع ژست ها در مراسم اعطای جوایز رخ می دهد اما روح مسجدی این جایزه و هیاتی بودن مراسم و جوان هایی خالص و بی ادعا شمایلی دیگر به جایزه شهید غنی پور بخشیده است.
آنچه در این جشنواره برجسته است، روح معنوی برآمده از نگاهی وام گرفته از امیرخان فردی به عنوان پایه دار این نگاه است؛ وقتی آن مرحوم در آن دوران سخت جنگ با جمع کردن بچه های جوان داستان نویس از آن ها نویسندگانی متبحر ساخت که می توان ادعا کرد هسته اصلی نویسندگان پس از انقلاب از نسل امثال رحمان دوست ها و کاتب ها و امیرخانی ها از آن برخاسته است.
اما از روح نشسته از برپایی جایزه سالانه شهید غنی پور گفتم که به قول رضا امیرخانی تنها جایزه ای است که آدم باید کفش خود را دربیاورد و جایزه را بگیرد، تا مدرسه داستان نویسی بی ادعای مسجد جوادالائمه(ع) در محله قدیمی جی که بدون صرف تبلیغات معمول و تجاری مانند بیایید یک شبه نویسنده شوید! به تدریج در فضای تنگ موجود در پشت بام مسجد با شور و عشق جوانان و خوانش داستان و نقد صریح و بی رودربایستی به رشد رسید و سال ها تغذیه گر ادبیات داستانی ما شد و این فرآیند مطلوب در روزگاری که بسیاری از نهادهای دولتی با میلیون ها و میلیاردها رقم دریافتی هیچ نوع بازدهی ندارند، جای تقدیر باقی می گذارد. گویی همچون مدارس پایه و جریان ساز در فوتبال دهه 60 که تیم های بانک ملی و راه آهن و وحدت در تهران سردمدار پرورش فوتبالیست در آن بودند، در زمینه ادبیات داستانی هم با همت مردانی دغدغه مند چون امیرحسین فردی و محمد ناصری و ابراهیم زاهدی مطلق نسل های مختلفی پا گرفتند و برای خود جزو مدعیان شاخه ادبی در کشور شدند و این می تواند سرمشق بسیاری از مسئولان پُرمدعا و بی بازده در بخش های مختلف شود تا ثابت شود که می توان با وجود همه محدودیت ها و براساس خلاقیت ها و روح نهفته در انجام فعالیتی موثر و از طریق پایگاهی برآمده از دل مردم به موفقیت رسید.
البته در دوره بسیار دشوار فعلی به لحاظ اقتصادی باید از این پتانسیل موجود در جهت ارتقای مدرسه ای ادبی- اسلامی و پایگاهی فرهنگی به دور از شعارها و ساقه های پُرنقش و نمای برخی نهادهای مدعی ارزش گرایی به جریانی اصیل و برآمده از روح مردمی شکل بخشید و در جهت تقویت پایگاه ادبی جوادالائمه(ع) که قدیمی ترین و پیشروترین جریان ادبی تاریخ کشورمان می باشد، همت گمارد و این مسیر از انتخاب مدرسانی قابل از دل همین مجموعه گسترده رشدیافتگان جهت تربیت و پرورش نسل های جدیدی از دل جوانان علاقمند و دغدغه مند در زمینه ادبیات صورت خواهد گرفت تا خدای ناکرده چشمه این مرکز ارزشمندِ برآمده از ادبیات پایداری که ریشه در مفاهیم ارزنده انقلاب اسلامی دارد همچون باشگاه های سازنده فوتبال ما رو به خشکی نرود و همچنان با همین رویکرد اصیل و بی ریا و مردمی به نبض خوش ریتمی از ادبیات ایران منتهی شود.
